[vc_row][vc_column][vc_column_text]Interview met een bescheiden ijshockeyer, door Jan Hofstede

Wie in de zomer door de mooiste natuurgebieden van Tsjechië wandelt, maakt kans hem tegen het lijf te lopen. Samen met zijn hond Baddy, een zwarte Labrador, kan hij urenlang intens genieten van datgeen de natuur te bieden heeft. Winderige zomerse dagen weet hij ook te waarderen. Voor hem een reden om richting waterkant te gaan om zijn 2e passie te beoefenen. Windsurfen. In Geleen kennen we hem als een gedreven defence. Een rustige kerel van 23 jaar. Een reus van een vent. 1.93 lang en ruim 100 kilo zwaar. Vrijgezel en genietend van alles wat om hem heen gebeurd. Een stille kracht die topfit aan het seizoen begon maar in de eerste de beste wedstrijd die er toe deed, de Ron Berteling Schaal, door een ongelukkige check geblesseerd raakte en voor herstel weer naar zijn vaderland terug ging. Inmiddels heeft hij zich weer bij de selectie gevoegd. We hebben het over Antonín Drobný.

Anton is geboren in het Tsjechische Kadaň en is opgegroeid in Klášterec nad Ohřím. Hij komt uit een gezin met 2 kinderen en heeft één zus. Hij is een gecertificeerd fitness instructeur die druk doende is de Engelse taal goed onder de knie te krijgen. Omdat zijn pré bij het ijshockey ligt, grijpt hij daarnaast iedere job aan die hem in de gelegenheid stelt in zijn dagelijkse behoeften te voorzien en de ruimte biedt om de sport te kunnen bedrijven.

Eerste vraag is natuurlijk hoe oud hij was toen hij met de ijshockeysport in aanraking kwam en bij welke club?
Anton: “Dat ging eigenlijk vanzelf. Mijn vader is een echte sportfanaat en het sporten zit in de familie. Eigenlijk doet iedereen wel wat aan sport. Mijn vader heeft me al heel jong leren schaatsen. Toen ik een jaar of 5 was, vroegen mijn vrienden me om mee te gaan ijshockeyen In Klášterec. Daar begint het ook allemaal op jonge leeftijd. Goede schaatsklassen en jonge teams. Ik was ook gelijk helemaal gek van het spelletje.”

Dan komt er een moment dat je echt serieus werk bent gaan maken van je carrière. Wanneer was het moment dat je echte progressieve stappen bent gaan zetten?
“Op 14 jarige leeftijd ben ik van Klášterec naar Chomutov gegaan. Daar kwam ik bij Coach Taborsky. Voor mij een belangrijke periode.”

Daarna ben je natuurlijk vele coaches tegengekomen. Is er een coach die er wat jou betreft bovenuit steekt?
“Dat vindt ik moeilijk te zeggen. Er zijn er meerdere geweest. Elke coach heeft in meer of mindere mate zijn kwaliteiten en van iedere coach leer je wel iets. Uiteindelijk wordt je door alle coaches gevormd.”

Waar liggen wat jou betreft de hoogtepunten in jouw carrière als ijshockeyer?
“Één van mijn hoogtepunten was het winnen van het junior kampioenschap U20 in 2014. Het seizoen daarna (2015) werd ik kampioen met het junior extra league team. Dat was mijn meest succesvolle seizoen in de derde divisie. In hetzelfde seizoen startte in de ik in de tweede league bij het Tsjechische SK Kadan waarmee we ook de PO’s haalden. Voor mij was dat een zeer succesvolle periode.”

Uiteindelijk ben je dan bij de Laco Eaters in Geleen terecht gekomen. Hoe is dat zo gekomen?
“Mijn agent vroeg me om voor de Eaters te gaan spelen. Uiteraard ben ik me eerst gaan verdiepen in de club. Zodoende kwam ik op een gegeven moment uit bij de beelden op YouTube met daarin de ontvangst van de spelers na het behalen van het kampioenschap in 2012. Ik raakte helemaal enthousiast en besloot direct om hier in Geleen te gaan spelen.”

Hoe voel je je hier in Geleen? Wat is jouw beleving over het team en de staf?
“Ik voel me goed in Geleen. De gehele Eaters organisatie en spelersgroep is gewoon super. Er heerst een echte teamspirit, we willen allemaal winnen. Dat is waar ik het meest van houd. Volledige inzet en samen een doel na streven.”

Blessures zijn altijd vervelend. Jij wint met Eaters de Ron Berteling Schaal en dat betekende gelijk het voorlopig einde van jouw spel bij de Eaters. Hoe heb je dat ervaren? Hoe lang heeft de revalidatie geduurd en wat heb je gedaan om weer fit te worden?
“Ik was in september erg blij met mijn Eaters contract maar raakte geblesseerd door een eigenlijk niets voorstellende check. Gewoon stomme pech! Ik was erg teleurgesteld toen ik het team noodgedwongen moest verlaten en thuis zat. Niet op het ijs kunnen is niets voor mij. Ik wilde zo snel mogelijk herstellen en terug komen naar Geleen. Het heeft me, zoals ik zelf ook al verwachte, 1 maand gekost. Eerst met rusten en daarna weer goed trainen en fitness om zo fit mogelijk terug te kunnen komen.

Hoe ben je weer terug in beeld gekomen bij de Eaters (eind december)?
“Ik heb mijn contacten hier in Geleen altijd goed onderhouden, zowel met de spelers als ook de organisatie. Iedereen wist dat ik graag terug wilde komen. Toen zich rond de feestdagen de kans voordeed ben ik ook meteen gekomen. Bij aankomst eind december wilde ik ook meteen het ijs op. Ik was er klaar voor.”

Wat zijn je plannen voor het volgend seizoen. Wil je er nog een jaartje Eaters aan vast plakken?
“Ik heb altijd wel plannen maar ik wil eerst dit seizoen goed afmaken. Daarna zien we wel verder. “

Anton, bedankt voor je antwoorden en héél veel succes in de rest van dit seizoen.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_masonry_media_grid grid_id="vc_gid:1516746392365-d3c972e7-7317-8" include="12447,12446,12445,12444,12443,12442"][/vc_column][/vc_row]